Net als het plukken van de bloemen is dit een arbeidsintensief project. Saffraan is een van de duurste ingrediënten.

Alleen in medio najaar bloeien ze. Oogsten zijn noodzakelijkerwijs een snelle affaire: na de bloei in de vroege ochtend, verwelken de bloemen snel als de dag voorbij gaat. Alle planten bloeien in een tijdspanne van één of twee weken. Ruwweg 150 bloemen samen brengen maar 1 g droge saffraan op; om 12 g gedroogde (of 72 g vochtige en vers geoogste) saffraan te produceren is 1 kg bloemen nodig; 0,45 kg levert 5,7 g gedroogde saffraan op. Een vers geplukte bloem levert een gemiddelde van 30 mg verse saffraan op of 7 mg gedroogd.

(bron saffraan.nl)

Saffraan-gebaseerde pigmenten zijn inderdaad gevonden in 50.000 jaar oude afbeeldingen van prehistorische plaatsen in het noordwesten van Iran. De geschreven geschiedenis wordt getuigd in een botanische verhandeling uit de 7e eeuw voor Christus die werd samengesteld door Ashurbanipal uit Assyrië en saffraan werd verhandeld en gebruikt voor meer dan vier millennia. Iran is nu goed voor ongeveer 90% van de wereldproductie van saffraan.

Oude Perzen cultiveerden Perzische saffraan (Crocus sativus) in Derbena, Isfahan en Khorasan rond de 10e eeuw voor Christus. In deze plaatsen werden saffraandraadjes geweven in textiel en ritueel aangeboden aan goden en gebruikt in kleurstoffen, parfums, geneesmiddelen en om het lichaam te wassen. Saffraandraadjes zouden dus over bedden worden verspreid en gemengd worden met hete thee als curatief voor aanvallen van melancholie. Niet-Perzen vreesde ook het Perzisch gebruik van saffraan als drogeermiddel en afrodisiacum. In het late hellenistische Egypte gebruikte Cleopatra saffraan in haar baden zodat het vrijen nog aangenamer zou zijn. Egyptische genezers gebruikten saffraan als een behandeling voor alle variëteiten van gastro-intestinale aandoeningen.

De “Aquila” saffraan of Zafferano dell’Aquila wordt uitsluitend geteeld op acht hectare in de Navelli Vallei van de Italiaanse regio Abruzzo, in de buurt van L’Aquila. Het werd voor het eerst geïntroduceerd in Italië door een Dominicaanse monnik uit het inquisitie-tijdperk in Spanje. Maar de grootste saffraan teelt in Italië is in San Gavino Monreale, Sardinië, waar het wordt geteeld op 40 hectare grond, wat neerkomt op 60% van de Italiaanse productie; het heeft ook een ongewoon hoog crocine, picrocrocine en safranal gehalte. Crocine is verantwoordelijk voor de kleur, de smaak wordt bepaald door picrocrocine en het aroma safranal.